Podstawową formą oddania gruntów w użytkowanie wieczyste jest umowa zawarta w formie aktu notarialnego pomiędzy Skarbem Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego, które są właścicielami gruntu a jego nabywcą , którym może być osoba fizyczna lub prawna.

W umowie tej uregulowany jest zapis dotyczący celu na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste.

W zależności od ustalonego w umowie celu na który odda no nieruchomość gruntową w użytkowanie wieczyste naliczane są opłaty. Wysokość zarówno pierwszej opłaty jak i opłat rocznych uregulowana jest w art. 72 Ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nabywając prawo użytkowania wieczystego gruntu na rynku wtórnym nabywca winien dokładnie sprawdzić zapis umowny dotyczący celu na jaki oddano nieruchomość w użytkowanie wieczyste gdyż determinuje on możliwość zabudowy tej nieruchomości, która musi być zgodna z opisanym w umowie celem.

W sytuacji, gdy zbywca nie dysponuje kopią umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste winna ona znajdować się w dokumentach księgi wieczystej ustanowionej dla przedmiotowej nieruchomości. Właściwy organ, który ustanowił prawo użytkowania wieczystego również powinien dysponować stosownym egzemplarzem umowy.

Nabywca prawa użytkowania wieczystego gruntu wchodzi w prawa i obowiązku zbywcy i tym samym od momentu nabycia nieruchomości to na nim spoczywa obowiązek postępowania z gruntem w sposób zgodny z zawartym w umowie celem na jaki grunt został oddany w użytkowanie wieczyste.
Nawet w wypadkach gdy nabycie nastąpiło w toku postępowania upadłościowego nabywca nie jest zwolniony z powyższego obowiązku. Stanowisko takie potwierdził Sąd Najwyższy w swym orzeczeniu wydanym w sprawie V CSK 425/13.